از کسانی نباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است. وتوبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می اندازد.در دنیا چونان زاهدان سخن می گوید،اما در رفتار همانند دنیا پرستان است، اگر نعمتها به او برسد سیر نمیشود، ودر محرومیت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکر گزار نیست ،واز آنچه مانده زیاده طلب است. دیگران را پرهیز می دهد اما خود پروا ندارد ،به فرمانبرداری امر میکند اما خود فرمان نمی برد، نیکوکاران را دوست دارد اما رفتارشان را ندارد،گناهکاران را دشمن دارد اما خود یکی از گناهکاران است،وبا گناهان بسیار مرگ را دوست نمیدارد،اما در آنچه که مرگ را ناخوشایند ساخت پافشاری دارد،اگر بیمار شود پشیمان میشود و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانیهاست،در سلامت مغرور ودر گرفتاری نا امید است،نفس به نیروی گمان ناروا ،بر او چیرگی دارد،و او با قدرت یقین بر نفس چیره نمیگردد.(امام علی علیه السلام)
